Als ik het snap, dan kan ik het misschien begrijpen

Al meer dan twintig jaar woon ik in een dorp maar door de jaren heen ben ik niet echt geïntegreerd. Sowieso ben ik eerder een vlinder die tussen iedereen en alles doorfladdert. Toch er zijn momenten dat ik me realiseer dat ik meer verbonden ben met Castricum dan ik denk.

😔

Ik mag die verbondenheid ook leren waarderen en koesteren, vind ik, want de enige keren dat ik geconfronteerd wordt met deze band is als ziekte en/of de dood op het toneel verschijnt. Mijn pubers zijn in dit dorp opgegroeid. Hun vrienden en vriendinnen komen hier vandaan of uit de buurt. Automatisch leer je ook ouders kennen en ben je ook (verre) getuige van hun (gezins) verhalen.

😔

Een man van 49 steekt bij de Patholoog in Heemskerk over op zijn fiets, wordt aangereden en is dood.  Ik lees het bericht en normaal verdwijnt zoiets ergens achterin mijn hersenen. Maar het is de vader van een vriend van mijn zoon en het is net alsof er een explosie in mijn hoofd plaatsvindt. Een schok. Ik zit in shock. In ongeloof. Verbijstering.

😔

De impact is gigantisch, weet ik, want ik ken de banden. De moeder, de zoon, de dochter. Voetbal, school, vrienden, vriendinnen. Het leven wordt nooit meer hetzelfde. Sterkte voor de komende tijd is voor altijd. Immers klopt het niet. Zijn kinderen hadden hem oud moeten zien worden. Hij had samen met zijn vrouw hun zoon en dochter moeten zien uitvliegen.

😔

Het is een keiharde confrontatie met hoe fragiel het leven kan zijn. Ik weet wel ergens dat in een paar seconden levens compleet anders kunnen zijn maar dat ook daadwerkelijk voorgeschoteld krijgen in mijn naaste omgeving is andere koek. Ik denk, maar hoop dus ergens, dat mij dat nooit zal overkomen.

😔

Het is voor mij ook een donkere les het wonderlijke van het leven. Het gaat zo vaak wel (net) goed. Hoeveel ongelukken gebeuren wel niet op een dag die met een sisser aflopen? Daarom kan ik vertrouwen hebben en mijn tijd aangaan zonder continue bang te zijn dat het misgaat, denk ik.

😔

Alleen nu niet. Op dit moment wil ik een gesprek met degene die dit aardse circus heeft bedacht. Is dit soort pijn en verdriet nou daadwerkelijk nodig? Wat is de zin van deze gruwelijke onzin? Waarom overkomt het gezin dit? Is het willekeur of zal ooit later een zinvolle toeval blijken?

😔

Ik wil het snappen zodat het tastbaar kan worden. Als een soort recept, een formule in een boek dat ik kan raadplegen. Misschien dat ik het leven dan ook zou begrijpen. Zodat ik de juiste woorden kan vinden om te troosten, en vol goede moed en zonder zorgen het leven aan kan kijken omdat ik begrijp waarom soms zoiets moet gebeuren.

Liefs, heb het goed