Als je mij nu (50 jaar oud) vraagt wat mijn belangrijkste levensles is dan antwoord ik dat ik moest teruggaan naar wat ik in mijn jeugd het liefste deed. Voordat ik en anderen er verhalen op had geplakt. Het is eigenlijk zo naar dat we op school leren dat wat we doen als goed of fout wordt bestempeld door een ander.
👩🏼🎨
Daardoor leer je dus niet jezelf de vrijheid te geven om gewoon te gaan, en wel te zien wat het je brengt. Mijn hele leven lang schrijf, teken/schilder ik en doe ik aan veel andere vormen van creëren (zoals fotografie) maar ik vind het nooit goed genoeg. Anderen doen het beter, die hebben meer succes, denk en vind ik.
👩🏼🎨
Ik veroordeel dus hetgeen ik het liefste doe. Ook uitspraken als 'er moet wel brood op de plank komen' of 'je moet wel realistisch zijn', spoken door mijn hoofd. Dus ik dacht dat ik moest coachen. Dat ik alleen mijn creativiteit mocht inzettten als het geld oplevert door anderen 'te helpen.'
👩🏼🎨
Maar als je iets doet, wat je eigenlijk niet wil dan wreekt dat. Er zit geen vrijheid in, en dat is dodelijk voor iedere vorm van creativiteit en voor groei. Dus ik ben stap voor stap mijn eigen oordeel en wat ik geleerd heb over wanneer iets goed of slecht is, aan het loslaten als een boek dat ik rustig terugzet op de plank.
👩🏼🎨
Ik dacht net ook aan de wijze woorden van een vriend (toen 10 jaar oud) van mijn zoon, zo'n acht jaar geleden. Ik liet hem een van mijn tekeningen zien waar hij enthousiast op reageerde. Ik was dankbaar voor zijn reactie en vroeg: 'Misschien moet ik toch kunstenaar worden.' Waarop hij zei: 'Maar dat ben je toch al?'
Groetje van een kunstenaar.
PS. De tekening heb ik gemaakt naar aanleiding van een 'challenge'. Het onderwerp was 'colourful buildings'. Ik heb daarop gegoogled en Amsterdam toegevoegd. Ik heb een afbeelding uitgezocht op gevoel en ik ben deze gaan natekenen. Om zo te zien wat het mij bracht, qua gebruik van materiaal en het minder netjes schilderen. Het was bevrijdend, vond ik, zonder (eigen) oordeel bezig zijn.
Reactie plaatsen
Reacties