Zo noem ik deze wandeling van 17 km in de buurt van Castricum. In plaats van moedeloos thuis hangen, loop ik liever de een na zwaarste wandeling, die ik nu ken. Na 9, 10 kilometer, als je al je voeten en benen voelt zeuren, ga je namelijk de (hele hoge, ja echt waar) duinen in. Een aantal keren omhoog en weer omlaag, met veel mul zand.
🌳
Gisteren heb ik 'm gelopen in de middag. Ja, in de stromende regen. Het waaide in het bos niet zo heel hard dus een paraplu werkte daar wel. Op de open stukken en de duinen deed de paraplu beduidend wat minder goed zijn werk.
🌳
Het heeft iets magisch zo'n wandeling. Ik loop mijn gedoe eruit. Negen van de tien keer kom ik tot inzichten die ik op de bank niet vind. Misschien is het omdat ik bijna geen mens zie (ja, zelfs in Noord Holland kan dat). Ik weet dat ik in het begin van mijn wandelcarrière dat best eng raar vond. Geen mens te horen en te zien en niemand die weet waar ik ben.
🌳
Maar eigenlijk ben je nooit alleen; er zijn zoveel andere levende wezens om je heen. Gisteren mocht ik een vos zien lopen, en een buizerd vloog vlak voor me, laag over. Het is eigenlijk raar, dat we onszelf zien als 'mensen en de rest van de wereld '. We zijn toch ook van, in en op de aarde.
🌳
Ik vind het fijn, de stilte en het alleen zijn. Ook omdat je je emoties (lees ongegeneerd janken) kan loslaten zonder dat iemand er wat van vindt. Ik verzeker je, al kom je alsnog iemand tegen; de meeste mensen zien het niet. En als ze het wel zien dan doen ze er niets mee.
🌳
De natuur geeft me troost zonder me te analyseren, of het op te willen lossen. Ze is niet streng en vraagt niet wat ik er zelf aan had kunnen doen of wat het allemaal over mij zegt en de keuzes die ik heb gemaakt. Ze geeft geen preek over zelfliefde, grenzen stellen of de les die ik nog (steeds) niet geleerd heb.
🌳
Bijkomend voordeel van zo'n wandeling; mijn lichaam krijgt volop beweging en vitamine D voorgeschoteld. Ook al is het (soms) pijnlijk afzien. Toen ik naar huis fietste ging het nog harder regenen en mijn energie was dusdanig op dat ik alleen nog maar naar het overlevingsplekje in mijn hoofd kon gaan waardoor ik rustig blijf. Maar zelfs dat voelt magisch.
Reactie plaatsen
Reacties