Hij zat voorover gebogen op het balkon van de trein, verstopt in een standaard zwarte hoodie. Toen ik aankwam lopen, keek hij me aan maar zijn ongeïnteresseerde houding veranderde niet. Ik nam een klapstoeltje verder plaats en wachtte af omdat ik het gevoel had dat er nog een verhaal zou komen.
🎭
Een paar tellen later kwam de conducteur langs. 'Can I see your ticket again?', klonk het onvervalst in het Engels met een Nederlandse tongval. 'Because I need to put it in my computer.' De zwarte hoodie pakte gelaten zijn kaartje en na een minuut verdween de conducteur weer.
🎭
Intuïtief wilde ik zijn verhaal horen. Er was iets waardoor ik een gesprek met hem aan wilde gaan . 'You're okay?' vroeg ik met mijn breedste glimlach. Dit keer keek hij mij vriendelijk aan. Er volgde een mooi gesprek inclusief door inzichten verkregen humor. Een gesprek met hoop en (zelf)liefde.
🎭
Hij kwam uit Heerhugowaard en had een treinkaartje gekregen van een organisatie. Maar de conducteur geloofde hem niet en hij had van alles uit de kast moeten halen om zijn onschuld te bewijzen. 'I am sorry.' zei ik vanuit mijn hart. Het zou zo moeten zijn dat iemand je onschuldig beschouwt, totdat je schuld is bewezen. Ongeacht wat degene heeft meegemaakt, wat er verteld is en wordt door wie en wat dan ook.
🎭
Hij knikte opgelucht en zei: 'You know what?' Ik ben het gewend dat ik zo word benaderd. Maar het is hun probleem. Zolang ik maar weet hoe het zit. Ik ben en blijf wie ik ben, ongeacht wat anderen denken of vinden. Mijn intuitief kwartje viel. Desondanks zijn standaard zwarte hoodie waar hij diep in verstopt zat, was dit een ontmoeting met een gelijkgestemde.
Reactie plaatsen
Reacties