Verwarring

Een vrouw van ergens in de 60 vroeg welke cadeaukaart het beste was om uit eten te gaan. Ik liep om de toonbank heen, pakte een kaart en vertelde dat deze het meest populair was. 'Ook in Edam?', vroeg ze. Ik keek haar aan en zei dat ik dat niet precies wist. Ze onderbrak me en zei als een donderslag aan een heldere hemel: 'Ik ben helemaal in de war.'

💧

'Ik denk dat u deze kaart gewoon moet nemen. Dat komt vast goed.' antwoordde ik. Bij de kassa zei ze weer dat ze helemaal in de war was. Ik haalde adem en ving vragend haar blik op. 'Mijn man is heel ziek.', vertelde ze. We rekenden af en ik vroeg of het nog goed zou komen. 'Nee. We hebben het vanochtend gehoord. Maar het leven gaat toch gewoon door', en ze wees naar de cadeaukaart voor iemand die jarig is. Ze slikte.

💧

Ik slikte mee. Voor me stond een mens aan wanhopig verdriet. Nog maar weinig zou nog hetzelfde voor haar zijn, alle verwachtingen ten spijt. Ik zag de verwarring in haar ogen; ze kon er nog geen chocolade van maken.  'Stap voor stap, misschien is dat het beste.', probeerde ik haar troosten, al voelde ik aan dat het daar nog veel te vroeg voor was. 'Ik wens u sterkte en al het liefs.'

💧

Ze maakte zich snel uit de voeten. Het was te kwetsbaar. Haar leven stond even stil maar de wereld draait door. Zonder pardon kwam de volgende klant een pakje peuken afrekenen, zich totaal niet bewust van de pijn en de verwarring die net de winkel had verlaten. 'Ik wens u nog een fijne dag', kon ik in dankbaarheid tegen hem zeggen.