Al meer dan twintig jaar woon ik in een dorp maar door de jaren heen ben ik niet echt geïntegreerd. Sowieso ben ik eerder een vlinder die tussen iedereen en alles doorfladdert. Toch er zijn momenten dat ik me realiseer dat ik meer verbonden ben met Castricum dan ik denk.

Een tijdje terug was ik begonnen in het Handboek van de Liefde en nu heb ik het uit. Helaas heb ik nog geen antwoord op mijn vragen (zie Verrookt). Sterker nog: ik heb nog minder een idee hoe het werkt met liefde en wanneer je er voor moet kiezen om de liefde die je wilt geven als adres onbekend mag gaan beschouwen.

Ze kocht een soort sigaretten die ik nog niet vaak had hoeven pakken. Toen ik dat tegen haar zei, voelde ik het al aan. Ik weet niet wat er voor zorgt dat iemand binnen een minuut zo open en kwetsbaar durft te zijn. Misschien is het de afstand; zij kent mij niet en ik haar niet. Ik ben in ieder geval dankbaar voor het vertrouwen.

Als je mij nu (50 jaar oud) vraagt wat mijn belangrijkste levensles is dan antwoord ik dat ik moest teruggaan naar wat ik in mijn jeugd het liefste deed. Voordat ik en anderen er verhalen op had geplakt. Het is eigenlijk zo naar dat we op school leren dat wat we doen als goed of fout wordt bestempeld door een ander. 

Hij zat voorover gebogen op het balkon van de trein, verstopt in een standaard zwarte hoodie. Toen ik aankwam lopen, keek hij me aan maar zijn ongeïnteresseerde houding veranderde niet. Ik nam een klapstoeltje verder plaats en wachtte af omdat ik het gevoel had dat er nog een verhaal zou komen.

Zo noem ik deze wandeling van 17 km in de buurt van Castricum. In plaats van moedeloos thuis hangen, loop ik liever de een na zwaarste wandeling, die ik nu ken. Na 9, 10 kilometer, als je al je voeten en benen voelt zeuren, ga je namelijk de (hele hoge, ja echt waar) duinen in. Een aantal keren omhoog en weer omlaag, met veel mul zand.

Eigenlijk heet hij Glaaier en dat is nog fonetisch ook. Zijn voorouders komen van IJsland en we noemen zijn soort dan ook IJslanders. Hij is pas 18 maar ik ben verliefd geworden op deze man met zijn prachtige ogen en mooie lange wimpers.

Voor mij zijn ze direct herkenbaar. De bizarre dromers, de wilde vlinders en anders gekleurde schapen. Mensen die niet in een hokje te stoppen zijn zonder dat ze daar echt moeite voor hoeven doen. Mensen die klaar zijn met zichzelf uit te leggen of te verdedigen.

Je ziet het vaak direct. Een stel van boven de 80 jaar dat, desondanks (of misschien juist door) een leven samen aan lief en leed, er (nog) steeds onvoorwaardelijk voor elkaar zijn. Ik herken het aan de humor die ze in zich hebben en uitdragen.

Een vrouw van ergens in de 60 vroeg welke cadeaukaart het beste was om uit eten te gaan. Ik liep om de toonbank heen, pakte een kaart en vertelde dat deze het meest populair was. 'Ook in Edam?', vroeg ze. Ik keek haar aan en zei dat ik dat niet precies wist. Ze onderbrak me en zei als een donderslag aan een heldere hemel: 'Ik ben helemaal in de war.'