Ik wil het niet voelen...

Ongerust

We stonden met zijn drieën voor het raam. Mijn zus, broer en ik. Ongerust naar buiten te kijken om te zien of mijn vader er aankwam. In mijn herinnering gebeurde dat, zo lang mijn vader werkte, iedere vrijdag. Het was afgrijselijk. Met een misselijkmakende knoop in mijn maag en een benauwde band om mijn keel stond ik te wachten. Je wist nooit hoe lang het wachten ging duren en er was altijd de vraag of hij überhaupt wel thuis zou komen. Hij kwam dan namelijk van een borrel van het werk en hij had standaard te veel drank op. Als hij eindelijk thuis was gekomen en we vertelden dat we ongerust waren geweest, werd hij boos.

Geen pijn voelen

Nu ben ik volwassen en ik weet heel goed waarom mijn vader dat deed. Ik heb het hem met heel mijn hart vergeven. Hij wilde even niet voelen. Even geen pijn voelen over alles in zijn leven wat hij nog geen plek had kunnen geven. We hebben daar allemaal manieren voor gevonden. Om iets niet te voelen gaan we roken, eten, of excessief sporten en ja, in het geval van mijn vader, aan de alcohol.

Het terrein van de liefde

Desondanks ik als groot mens dit kan duiden, heeft het nog wel impact op mijn leven. Met name in de liefde. Een tijdje geleden vertelde ik al in een filmpje dat ik een coach in de liefde (Iris Uriot ❤️) in dienst heb genomen en stil zitten is er niet bij. Dus ik begeef me op het terrein van daten en ik ben iemand tegengekomen die toch wel heel interessant is. Maar dan wordt het spannend en er zijn momenten dat ik mijzelf niet meer herken.

Te spannend

Ik wil als een razende door de tijd heen. Ik wil gisteren duidelijk hebben over wat iemand van mij vindt. Ik wil weten waar het naar toe leidt. Het liefst zwart op wit met een handtekening er onder. Als ik iemand niet kan zien, krijg ik een knoop in mijn maag en schiet ik van tijd tot tijd in volledige stress. Eten krijg ik amper door mijn keel heen want ik heb het benauwd. Ik haal passief agressief uit naar de compleet onschuldige meneer in kwestie omdat ik alles tot in detail persoonlijk opvat. Via de app. ZO. NIET. OK. Daarna ben ik bekaf en doe ik schietgebedjes dat hij me niet aan de kant zet. Vervolgens ga ik in een hoekje liggen huilen en wil ik overal zo snel mogelijk van af zijn.

Heel bang

Gisteravond was ik uit eten met een vriendin. Ik vertelde haar van mijn lijden, en mijn frustratie daarover. Ze vroeg waar ik dan zo bang voor ben. Of ik bang was dat hem iets zou overkomen als ik hem niet zie? Er ging een lichtje branden en ik ging terug in gedachten naar het raam. Het gevoel dat ik heb, is exact hetzelfde. Het voelde alsof we er even niet toe deden voor mijn vader. Dat we niet belangrijk genoeg waren. Dat hij niet van ons hield. Zelfs als we vertelden dat we van hem hielden door onze ongerustheid te delen, wees hij ons af.

Onaardig

Dus ik snap waarom ik snel wil gaan. Alles gisteren duidelijk wil hebben. Ik wil af van het misselijkmakende en benauwde gevoel. Ik weet waarom ik wil uithalen want zo kom ik er achter hoe ik er bij iemand voor sta. Denk ik. Het is alleen zo onaardig. (Sorry L.) Ik begrijp waarom ik iemand zo vaak mogelijk wil zien. Ik doe er graag alles aan om deze pijn niet te hoeven voelen.

Hoe deze reis ook verder gaat, en hoe beroerd ik me ook voel, ik weet dat een dergelijk inzicht mij lichtjaren verder helpt. Je begrijpt dat dit punt als eerste op de agenda staat, als ik mijn coach spreek.

Verder dan de oppervlakte

Jeetje, Thé, wat ben je open. Ja, jongens. Er is een uitspraak van Rumi: 'Beyond right and wrong there is a field. I will meet you there.' Als we verder gaan dan de oppervlakte, dan kunnen we allemaal een stap zetten.

Ik wens je al het liefs.