Met heel veel liefde werk ik 20 uur per week in een winkel voor een basisinkomen. Ik schrijf over gesprekken die in de winkel hebben plaatsgevonden zonder dat de klant(en) in kwestie herkenbaar zijn. Ik deel deze verhalen voor (h)erkenning. We zijn zoveel meer met elkaar verbonden dan we denken in het vluchtige passeren op straat of de indruk die het nieuws ons kan geven.
PS. De tekeningen zijn ook van mijn hand.
Voor mij zijn ze direct herkenbaar. De bizarre dromers, de wilde vlinders en anders gekleurde schapen. Mensen die niet in een hokje te stoppen zijn zonder dat ze daar echt moeite voor hoeven doen. Mensen die klaar zijn met zichzelf uit te leggen of te verdedigen.
Je ziet het vaak direct. Een stel van boven de 80 jaar dat, desondanks (of misschien juist door) een leven samen aan lief en leed, er (nog) steeds onvoorwaardelijk voor elkaar zijn. Ik herken het aan de humor die ze in zich hebben en uitdragen.
Een vrouw van ergens in de 60 vroeg welke cadeaukaart het beste was om uit eten te gaan. Ik liep om de toonbank heen, pakte een kaart en vertelde dat deze het meest populair was. 'Ook in Edam?', vroeg ze. Ik keek haar aan en zei dat ik dat niet precies wist. Ze onderbrak me en zei als een donderslag aan een heldere hemel: 'Ik ben helemaal in de war.'
